Raffaello,_concilio_degli_dei_02

Άρης. Ο θεός του πολέμου

Ο θεός του πολέμου. Γιος της Ήρας και του Δία. Ήταν προκλητικός, πολεμοχαρής και εκπροσωπούσε την παρορμητική φύση του πολέμου. Κατά τη Θεογονία του Ησίοδου (στίχοι 933-937), ο Άρης απέκτησε με την Αφροδίτη τρία παιδιά. Τον Δείμο, το Φόβο και την Αρμονία. Οι Δείμος και Φόβος συμβόλιζαν τον τρόμο και συνόδευαν τον πατέρα τους στα πεδία των μαχών. Η Αρμονία ήταν γυναίκα του Κάδμου, του ιδρυτή της πόλεως των Θηβών και μητέρα της Σεμέλης και της Ινούς.

ναίει χρύσεα δῶ, δεινὸς θεός. αὐτὰρ Ἄρηι
ῥινοτόρῳ Κυθέρεια Φόβον καὶ Δεῖμον ἔτικτε
δεινούς, οἵτ᾽ ἀνδρῶν πυκινὰς κλονέουσι φάλαγγας
ἐν πολέμῳ κρυόεντι σὺν Ἄρηι πτολιπόρθῳ,
Ἁρμονίην θ᾽, ἣν Κάδμος ὑπέρθυμος θέτ᾽ ἄκοιτιν.

Η λατρεία του Άρη ήταν διαδεδομένη στην Πελοπόννησο και ιδιαίτερα στη Σπάρτη, στο Άργος και τη Μαντίνεια. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήταν παρών σε όλα τα πεδία μαχών, είτε πεζός είτε πάνω στο άρμα του. Σύμβολα του ήταν το δόρυ και ο αναμμένος πυρσός.

Άρης και Τρωικός Πόλεμος

Ο Άρης συγκρούστηκε με τη θεά Αθηνά. Η Αθηνά όμως ως θεά της σοφίας, συνδύαζε τη δύναμη με την εξυπνάδα. Γι΄αυτό τις περισσότερες φορές νικούσε το θεό και τον ντρόπιαζε. Οι πιο πολλές συγκρούσεις ανάμεσα τους έγιναν στη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Στην τελική μάχη του πολέμου όλοι οι θεοί έτρεξαν πάνοπλοι στο πεδίο της μάχης. Με τους Έλληνες ήταν η Ήρα, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος και η Αθηνά. Με τους Τρώες ήταν ο Απόλλων, ο Άρης, η Άρτεμη και η Αφροδίτη.

Ο Άρης όρμησε στην Αθηνά και έριξε το δόρυ του που διαπέρασε την αιγίδα της. Η Αθηνά χωρίς να χάσει το θάρρος της, άρπαξε ένα πελώριο βράχο και το έριξε πάνω στον Άρη, ο οποίος σωριάστηκε κάτω. Οι υπόλοιποι θεοί τον χλεύασαν για μια ακόμη φορά και μόνο η Αφροδίτη πήγε κοντά του να τον βοηθήσει (Ιλιάδα Φ 391-417).

ἔνθ᾽ οἵ γ᾽ οὐκέτι δηρὸν ἀφέστασαν· ἦρχε γὰρ Ἄρης
ῥινοτόρος, καὶ πρῶτος Ἀθηναίῃ ἐπόρουσε
χάλκεον ἔγχος ἔχων, καὶ ὀνείδειον φάτο μῦθον·
τίπτ᾽ αὖτ᾽ ὦ κυνάμυια θεοὺς ἔριδι ξυνελαύνεις
θάρσος ἄητον ἔχουσα, μέγας δέ σε θυμὸς ἀνῆκεν;
ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε Τυδεΐδην Διομήδε᾽ ἀνῆκας
οὐτάμεναι, αὐτὴ δὲ πανόψιον ἔγχος ἑλοῦσα
ἰθὺς ἐμεῦ ὦσας, διὰ δὲ χρόα καλὸν ἔδαψας;
τώ σ᾽ αὖ νῦν ὀΐω ἀποτισέμεν ὅσσα ἔοργας.
ὣς εἰπὼν οὔτησε κατ᾽ αἰγίδα θυσσανόεσσαν
σμερδαλέην, ἣν οὐδὲ Διὸς δάμνησι κεραυνός·
τῇ μιν Ἄρης οὔτησε μιαιφόνος ἔγχεϊ μακρῷ.
ἣ δ᾽ ἀναχασσαμένη λίθον εἵλετο χειρὶ παχείῃ
κείμενον ἐν πεδίῳ μέλανα τρηχύν τε μέγαν τε,
τόν ῥ᾽ ἄνδρες πρότεροι θέσαν ἔμμεναι οὖρον
ἀρούρης·
τῷ βάλε θοῦρον Ἄρηα κατ᾽ αὐχένα, λῦσε δὲ γυῖα.
ἑπτὰ δ᾽ ἐπέσχε πέλεθρα πεσών, ἐκόνισε δὲ χαίτας,
τεύχεά τ᾽ ἀμφαράβησε· γέλασσε δὲ Παλλὰς Ἀθήνη,
καί οἱ ἐπευχομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
νηπύτι᾽ οὐδέ νύ πώ περ ἐπεφράσω ὅσσον ἀρείων
εὔχομ᾽ ἐγὼν ἔμεναι, ὅτι μοι μένος ἰσοφαρίζεις.
οὕτω κεν τῆς μητρὸς ἐρινύας ἐξαποτίνοις,
ἥ τοι χωομένη κακὰ μήδεται οὕνεκ᾽ Ἀχαιοὺς
κάλλιπες, αὐτὰρ Τρωσὶν ὑπερφιάλοισιν ἀμύνεις.
ὣς ἄρα φωνήσασα πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινώ·
τὸν δ᾽ ἄγε χειρὸς ἑλοῦσα Διὸς θυγάτηρ Ἀφροδίτη
πυκνὰ μάλα στενάχοντα· μόγις δ᾽ ἐσαγείρετο θυμόν.
ΑΡΗΣ-ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Η ίδρυση του Αρείου Πάγου

Ένας αττικός μύθος συνδέει την ίδρυση του Αρείου Πάγου με τον Άρη. Όπως αναφέρει ο Παυσανίας στο έργο του Ελλάδος Περιήγησις (Αττικά 28.5), ο Άρης ήταν ζευγαρωμένος με την κόρη του Κέκροπα, Άγραυλο και απέκτησε μαζί της μια κόρη, την Αλκίππη. Ο γιος του Ποσειδώνα και της νύμφης Ευρύτης Αλιρρόθιος βίασε την Αλκίππη και ο Άρης, για να εκδικηθεί την πράξη του, τον σκότωσε. Ο Ποσειδώνας συγκάλεσε έκτακτο δικαστήριο των θεών για να καταδικάσει τον Άρη. Η συνεδρίαση έγινε σε ένα λόφο κοντά στην Ακρόπολη. Οι θεοί όμως αποφάσισαν την αθώωση του Άρη. Έτσι ο λόφος ονομάστηκε Άρειος Πάγος και από τότε όλες οι ποινικές υποθέσεις των Αθηνών εκδικάζονταν εκεί.

[28.5] ἔστι δὲ Ἄρειος πάγος καλούμενος, ὅτι πρῶτος Ἄρης ἐνταῦθα ἐκρίθη, καί μοι καὶ ταῦτα δεδήλωκεν ὁ λόγος ὡς Ἁλιῤῥόθιον ἀνέλοι καὶ ἐφ᾽ ὅτῳ κτείνειε. κριθῆναι δὲ καὶ ὕστερον Ὀρέστην λέγουσιν ἐπὶ τῷ φόνῳ τῆς μητρός· καὶ βωμός ἐστιν Ἀθηνᾶς Ἀρείας, ὃν ἀνέθηκεν ἀποφυγὼν τὴν δίκην. τοὺς δὲ ἀργοὺς λίθους, ἐφ᾽ ὧν ἑστᾶσιν ὅσοι δίκας ὑπέχουσι καὶ οἱ διώκοντες, τὸν μὲν Ὕβρεως τὸν δὲ Ἀναιδείας αὐτῶν ὀνομάζουσι.

Ορφικός ύμνος προς το θεό Άρη

Άρεος θυμίαμα, λίβανον

Ἄρρηκτ', ὀμβριμόѳυμε, μεγασѳενές, ἄλκιμε δαῖμον,
ὁπλοχαρής, ἀδάμαστε, βροτοκτόνε, τειχεσιπλῆτα,
Ἆρες ἄναξ, ὁπλόδουπε, φόνοις πεπαλαγμένος αἰεί,
αἵματι ἀνδροφόνωι χαίρων, πολεμόκλονε, φρικτέ,
ὃς ποѳέεις ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσι δῆριν ἄμουσον·
στῆσον ἔριν λυσσῶσαν, ἄνες πόνον ἀλγεσίѳυμον,
εἰς δὲ πόѳον νεῦσον Κύπριδος κώμους τε Λυαίου
ἀλλάξας ἀλκὴν ὅπλων εἰς ἔργα τὰ Δηοῦς,
εἰρήνην ποѳέων κουροτρόφον, ὀλβιοδῶτιν.

Μετάφραση

Ακατάβλητε, ισχυρόκαρδε, μεγαλοδύναμε, ρωμαλέε θεέ,
πού χαίρεσαι στα όπλα, ανίκητε,
πού σκοτώνεις τους ανθρώπους και κτυπάς τα τείχη
ώ άνακτα Αρη, πού κρατάς τα όπλα, πού είσαι πάντοτε αναμεμειγμένος
με φόνους πού χαίρεσαι στο αίμα των ανδρών, πού φονεύονται,
και σηκώνεις το θόρυβο του πολέμου, φρικτέ,
και ποθείς τη μάχη με ξίφη και με δόρατα, τη μάχη την άγρια σταμάτησε
τη λυσσασμένη μάχη άφησε τoν πόνο πού προκαλεί θλίψιν στην καρδιά,
κλίνε προς τον πόθον της Κύπριδος
και προς τις εορταστικές πανηγύρεις του Λυσαίου,
και να ανταλλάξεις την ισχύ των όπλων με τα έργα της Δηούς
και να ποθείς την ειρήνη πού τρέφει τους νέους και μας παρέχει την ευτυχία.